لوبياي بدن و وظايف آن

قسمت اول
مهم ترين وظيفه کليه ها:
 

کليه ها آب بدن ما را تنظيم مي کنند. بدن براي اينکه بتواند درست کار کند، مثل ماشين، به تنظيم آب احتياج دارد. کليه ها آب اضافي را از بدن خارج مي کنند. گاهي هم جسم ما نياز به آب بيشتري دارد. در اين موقع باز هم اين کليه ها هستند که آب لازم بدن را حفظ مي کنند.
کليه ها اعضاي لوبيا شکلي هستند که در پشت ما، درست زير کمر قرار گرفته اند. هر کليه ي يک آدم بزرگ تقريباً به اندازه ي يک مشت بسته است و حدود صد گرم وزن دارد. درون کليه، خون از فيلترهاي نازکي به نام نفرون رد مي شود. در هر کليه هم حدود يک ميليون از اين واحدهاي کوچک تصفيه وجود دارد.

هر دقيقه حدود يک ليتر خون کليوي وارد کليه ها مي شود.
 

کليه هاي سالم مواد زايد را از بدن خارج مي کنند. مواد مغذي مثل پتاسيم و سديم براي کار کردن سلول ها خيلي ضروري هستند، اما زياد شدن هر کدام از آنها براي بدن خطرناک است. مقدار اضافي از هر کدام از آنها بايد توسط ادرار، که فرآورده ي اساسي کليه است ، به بيرون فرستاده مي شود.

نشانه هاي بيماري کليوي و علل آن
 

بيماري کليوي معمولاً بي سر و صدا پيشرفت مي کند و پيش از ايجاد هرگونه شکايت، موجب تخريب قسمت عمده يي از فعاليت و عملکرد کليه مي شود. بنابراين افراد در معرض پيشرفت بيماري کليوي، بايد بطور مرتب مورد ارزيابي قرار گيرند. اين افراد کساني هستند که پرفشاري خون و بيماري هاي عروقي دارند يا وابستگان نزديک افراد مبتلا به ديابت، بيماري قند و بيماري هاي ارثي کليه هستند. گاهي اوقات افراد با بيماري کليوي شديد نيز بدون علامت هستند. اين موضوع با بررسي و آزمايش خون يا ادرار روشن مي شود، به هر حال علايم زير مي تواند نشانگر بيماري کليوي باشند.
خستگي
پرفشاري خون
ورم دور چشم، دست ها و پاها
دفع ادرار خوني يا تيره رنگ
شب ادراري بيش از يک بار در موقع خواب
کاهش اشتها (کاهش وزن)
خارش سراسري پايدار
کبودي قسمت هاي از بدن، بدون ضرب خوردگي
اسهال و استفراغ مداوم

وقتي کليه ها از کار مي افتند
 

در اين مواقع بايد به سراغ يک روش درماني رفت. معمولاً اولين درمان ممکن دياليز کردن است. دياليز يعني تصفيه کردن خون از راه مکانيکي. به کمک اين روش مواد زايد و آب اضافي از خون خارج مي شوند و بدن نظم و ترتيب پيدا مي کند. اتفاقي که در هنگام دياليز مي افتد شبيه کار کليه است، يعني فيزيک يکساني دارد، ولي در دياليز به شکل ساده تري رخ مي دهد.
زماني که دياليز ديگر جواب نمي دهد، وقت پيوند است. (البته گاهي در مواقع خاص، پيوند بدون دياليز هم انجام مي شود) پيوند کليه يک عمل جراحي است که در آن يک کليه ي سالم با کارکرد خوب، جايگزين کليه ي کسي که مشکل و نارسايي شديد کليه دارد مي شود. لازم به ذکر است که کليه هاي بيمار، دست نخورده و در جاي خود باقي مي مانند و کليه جديد سمت راست شکم قرار مي گيرد. جراحي پيوند حدود دو تا چهار ساعت طول مي کشد و در بيشتر موارد موفقيت آميز است. در(85%)اين نوع عمل که در سال هاي بعد از دهه ي هشتاد بسيار معمول شده است. در صورت پس زدن يا وجود اشکال مي توان آن را دوباره با دهنده ي ديگري تکرار کرد. مهم ترين دستاورد عمل، رها شدن بيمار از دياليز پي در پي و امکان زندگي آزادانه و راحت است. حدود يک سوم تا نيمي از بيماران کليوي شرايط انجام پيوند را دارند. کليه ي لازم براي پيوند از دو طريق تهيه مي شود؛ از طريق دهنده ي زنده يا مرده. در مورد دهنده ي زنده استفاده از کليه ي خويشاوندان، معمولاً به دلايل ژنتيکي جواب بهتري مي دهد. البته اشخاص غريبه هم از درصد بالايي از موفقيت پيوند برخوردارند. اما دهنده ي مرده، اشخاصي هستند که دچار سانحه و فوت ناگهاني يا مرگ مغزي شده اند. يک کليه به تنهايي مي تواند نياز بدن را برآورده کند. همانطور که گفتيم کليه هاي قبلي بيمار در جاي خود باقي مي ماند، مگر اينکه وجودشان موجب ايجاد عفونت يا فشار خون بالا شود يا در کار عضو جديد بدن اخلال ايجاد کند. به محض وصل شدن به رگ هاي خوني، کليه ي جديد شروع به تصفيه ي خون مي کند، اما لازم است بيماران از داروهاي مخصوصي نيز استفاده کنند که سيستم ايمني بدن را ضعيف مي کند. همانطور که مي دانيد وظيفه ي دستگاه ايمني مقابله با هر جسم خارجي است که وارد بدن ما مي شود، اگر اين دستگاه بتواند کار خودش را به خوبي انجام بدهد، همه ي زحمات پزشک و بيمار به هدر رفته و به اصطلاح پيوند پس زده مي شود. به همين دليل بيماران پيوندي بايد بعد از عمل تا چند هفته در بيمارستان تحت نظر باشند، اما بيشتر آنها بيمارستان را با يک عضو جديد و به اميد زندگي بهتر ترک مي کنند.
منبع:هفت روز زندگي شماره 92